25.1.07

Complementos a este poema.




powered by ODEO

Recientemente revisaba los poemas de Lendario Acibeche y me encargaba de la traducción de los mismos. Uno de ellos hablaba de una mujer a la deriva, sola, con problemas con determinadas sustancias, y todo inspirado por una imagén que vi un día. Ahora hago el camino contrario e ilustro el poema con una imagén y con una canción.
-------------------------------------------------------------------------------------

Cae la noche en la ciudad vacia,
el pálido rostro opiáceo
circula por calles manchadas por siempre,
buscando nuevos ojos
que calidezcan su abúlica existencia.

Párpados carboneros cerca
de los hermosos labios negros,
ignorados por poderosas conciencias
e insensibles amantes.

Caminar lento,
balanceando mórbidos pasos decadentes,
enterrada en la estrellada moqueta
de su reino nocturno.

Solo una mirada desesperada,
del único hombre con lagrimas
podrá desvelar la hermosa existencia
de la genuina esencia azabechada.

2 comentarios:

rosmoninha dijo...

"do único home con bágoas"... agardo que haxa máis de un. se non, mal andamos. que todo vaia moi ben. por aquí, o traballo vaise complicando moito moito e os nervos vanse esnaquizando a modiño e mesmo o ar tépedo que chega na boa compaña que teño a sorte de ter atopado non é quen ás veces de facer que se esvaezan os malos fumes. que flúas. pertísimas

De los cuentos de azabache dijo...

O do único home con bágoas é porque a veces é como se sinte un.
Parece que só hai bágoas para un e que son elas quen acuden constantemente e en calquera situación. Pero tranquila seguro que hai máis...
Un consello si tiveches a sorte de encontrar esa boa compaña que me presentaches, cando estes con el, aferrate a iso, e vive o momento, pero con ansias de que ese momento se replique unha e outra vez no futuro.
Saudooos