22.11.09

Visionando jams

Visiono viejos videos
en mis jams sabatinas improvisadas.
Rememoro el maldito domingo de comunión y promoción.
El carnaval de Tenerife que aún se cuela en mis sábanas
para recordarme lo que tengo de imperfecto.
Y entonces arriba se desvanece ese bús,
ese que se llevó la esperanza,
de que te pudiese volver a ver
en nuestro edén, en nuestra orilla mar.
Ahora las olas apenas me sugieren nada
tan solo pienso en los colegios, los sindicatos
y en esa mañana de sábado que me volvió al mundo repulsivo,
a la piscifactoría cotidiana en la que me revuelvo.
Dudo de que sea capaz de remontar presas
como lo hice contigo.
Los años y la desesperanza no son buenos reclamos
para asaltar piramides como antaño.

12.10.09

Pensión Desesperanza


Cuartos contiguos,
habitaciones separadas,
los tabiques del silencio,
las paredes del olvido,

puertas sin mirilla,
pasillos ciegos,
corredores infinitos,
barandillas laberínticas.

Alfombras mosaicas
librerías vacías,
mueble bar abstemio lindando
con televisores con taquilla.

Sábanas desarropadas,
sueños sin vistas al mar.
ácaros deambulantes,
suelos estimulantes

Tu sonrisa en mi móvil,
mi esperanza en textos perdidos en mi portátil,
mi noche perdida en este hostal,
mi vida desperdiciada en otras tantas noches como esta.

29.9.09

As costas de melaza

Nen en liña, nen desordeado, agardo sen confiar na sorte.
Mais chegas, non hai muerdago, pero estamos ante un templo que invita á fortuna.
O teu sorriso adivíñase máxico, mentres eu dexergo o horizonte.
A melaza acompaña as túas palabras, mentres cansados nos embarcamos nunha viaxe para pasar tempo, para medir o tempo, para vivilo tempo.
Horas costa arriba e costa abaixo.
Ata que debo devolverte á gran urbe atlántica e regresar ao pequeno soto mariñán.
Reincorpórome ao vello tedio das costas abaixo e arriba.
Coa visión de que hai algo máis alá deste tedio.
Os sorrisos de melaza que enmarcan a espera...unha lenta, pero doce espera.

Un airexa de brisa fresca dende o Atlántico.


A bandeira da derrota ondeaba nestas semanas pasadas. Pero o vento é caprichoso e este sábado trouxome unha airexa fresca. Novos aires renovadores, que inxectan ilusión nas veas. Airexa fresca, renovadora, e dobremente atlántica, pois chega dende A Coruña e cunhas orixes que se perden no outro lado do Atlántico.

Curiosamente, a brisa chegou a min mentres a agardaba á porta dun bingo, non entrei, non cantei liña, non merquei cartóns, simplemente tiven que agardar a que a súa presenza o seu acento envolto en melaza chegase ata min.

Foi estraño, máis que iso, docemente estraña a confianza que amosou en min. Recordoume vellas historias. Historias fermosas que comezaron con conversas de 3 horas por teléfono, mais aquí a diferencia radicaba en que estabamos cara a cara.

Ela tamén aposta polas sestas, polas doce horas de descanso. Alguén así, sen dúbida podería ondear no meu mastil, quizais en moi curto tempo.

21.9.09

Palabras de un exiliado

Es sábado por la noche y decido formalmente presentar mi condición de exiliado de la república de banderas rojas y piratas negros. Al fin y al cabo esta siempre fue una quimera de mi imaginación. Basta mirar alrededor para ver como todo se ha degradado. Bonaparte campa a sus anchas. Y yo ya ni aparezco en el mapa. Se agradece y mucho el gesto de la canciller de exteriores que se acerca a saludarme, consciente seguramente que estoy viendo algo que preferiría no presenciar.
Lo decía hace unos días, las repúblicas soñadas se acaban convirtiendo en repúblicas bananeras. Por lo tanto buscaré consuelo en otras playas, aliento en otras conversaciones y buscaré, si es que lo encuentro, a alguien que repare el daño hecho por la ilusión frustada.

18.9.09

NO SE A TI...


No se a ti,
pero a mi septiembre me deprime
hace que empiecen a caer las hojas de mi esperanza,
que mude mi cielo azul esperanza por un horizonte de ocres aburridos,
la lluvia inunda todo, hasta el cajón del ánimo.

Te entregas a la siesta, y las perspectivas
hacen que desees que esta sea eterna,
no la ves como una alternativa siniestra.

La siesta está ahí y todos tenemos derecho a disponer de ella.
Ya que no puedo disponer de ti.

El gris, las tejas, la lluvia, su ronroneo incesante...
la semana que consigue una prórroga,
haciendo que sábado y domingo seán los minutos de descuento.

Y todos en el medio. Grises, apocados, anónimos, desnortados.
Buscando un resquicio de verano en este septiembre
que nos destartala como a desorientados naufragos.

14.9.09



Deambular por lo predecible.
Para que, para nada, parachoques de decepciones.
varado en la playa de la amistad,
sin poder desembarcar más allá de los límites.
Espero mi carta de embarqué
para otras republicas acogedoras.
Donde pueda poner pie en tierra.
Donde pueda instalarme
con las toneladas de amor
que retienen mis bodegas.
Poco a poco voy perdiendo lo que nunca tuve.
Algún día quizás mires atrás
y veas como el rojo se diluyó en la rosa.

Como tus pantalones piratas
saquearon mi corazón.

Como soñé de nuevo con el Caribe
en estas tierras humedas.

Como el rón, no fue capaz de ensoñar,
edulcorar y mantenerte a mi lado.

Al fin y al cabo eres poesía
y por curiosidad,
quiero pensar que ha sido por eso,
refugias tus manos y entregas tus besos
a lo más prosaico.

Un sábado más ¿ascendiendo o descendiendo?

Otro sábado que se marcha por el retrovisor. Por delante una carretera vacía, un gps que no funciona, ni atisbos de coches o casas acogedoras en las que preguntar si la dirección que hemos tomado es buena...Y así seguimos otra semana por esa carretera recondita sin saber a donde nos llevará y sin saber que hacer...

Uno ya no sabe que pensar. Quizás el ir asumiendo que hemos perdido antes de partir, que nos hemos embarcado en una aventura en la que hay pocas posibilidades de que acabe bien, sirva para sentir menos tensión y responsabilidad.

Cuando hay poco que perder y mucho que ganar, uno se relaja. Pero en fin, delante esta el espejo de lo ambiguo. Bello, pero deformador de la realidad, te dice que te ha saludado, antes a lo lejos y tú ciertamente has notado que de vez en cuando te mira, pero no sabes si es por cortesía o como una asacarinada declaración de intenciones.

En fin, uno se relaja intenta ser el de 15 días atrás y poco a poco se va consiguiendo, cayendo a veces en el histrionismo, porque si algo no se va a restar es las ganas de vivir el momento. No nos pondremos caretas de misa de una. Seremos como somos y asumiremos las consecuencias.

Finalmente alguién irrumpe en la escena rafaguiana, con un ramo de flores y siguiendo un instinto, hurtándola al momento y destino, me hago con una rosa que sin dudarlo dejo en sus manos. El detalle parece gustar pero no es suficiente....



La rosa pasa a su bolso, y minutos después veo como sus mano se entrelaza con la del bonaparte de la semana pasada, un bonaparte que hace tiempo que está presente, un bonaparte que sin hacer ruido se va haciendo un hueco y me desplaza del mapa.




bonaparte, toma una mano y pone sus dos picas en Flandes con ósculos breves, sencillos, pero que no parecen incomodar, parecen ser el anuncio de nuevos capítulos. Capítulos que no se si me gustaría visionar. Es duro, sentirse estatua de sal, no miramos atrás por la amenaza biblica, y mirando adelante nos convertimos en estatuas igualmente. De momento lo que han conseguido es que yo empiece a pensar en abandonar mi sueño de republicas rojas, quizás estas solo hayan existido en mi imaginación. Quizás sea tiempo de rendirse, de arriar la bandera roja y sustituirla por la blanca. La derrota a veces es la opción más digna, al fin y al cabo es inútil sufrir por alguien a quien no le importas.

6.9.09

Mellor me sería usar sombreiro

A folla deixouse levar e nun dos remuiños do río quedou varada. Normal, todo o pasado deu lugar á frialdade, a miña presenza parecía molestar e logo fun espectador do que no debera. En fin...un ten anos, pode que chegue aos cen pero non aprenderei, é o que ten non distinguir corazón de cabeza. Esta última debería valer para algo máis que poñer un sombreiro, pero como eu non uso, pásanme estas cousas. Por certo que ninguén me fale das lagrimas de S. Lorenzo ou terá problemas....

1.9.09

Como una hoja en el Mandeo


Finalmente el sábado 29 asumí lo que debía hacer, pese al riesgo de caer en el más profundo ridículo. Influyó que ella tomase la iniciativa para saludarme, pese a los metros que nos separaban en la adega mágica. Despues fuera de ese entorno, solicité dos minutos de gracia para explicarle todas aquellas ideas y sentimientos que me rondaban por la cabeza desde hacía varias semanas. Todo aderezado con los dos regalos personalizados que tanto tiempo me ocuparon en estos días.
Su respuesta fue cálida e intermedia, apostamos por conocernos más para que pueda tener una base sobre la que decidir después, en principio según comentó hay cierta empatía, pero también miedo a embarcarse en algo que pueda salir mal, que pueda acabar en naufragio.
Por mi parte el miedo apenas existe pues pocas veces he tenido tantas ganas de embarcarme en algo similar, tanta confianza en que esta nave podría llegar a buen puerto. Por lo tanto tendré que dejar todo en manos del destino, y dejarme llevar como si fuese una hoja anestesiada a merced de la corriente del Mandeo, mientras discurre por los margenes del Paraíso entre Ríos.

Y buscándole una nota de humor a lo sucedido, este día hablaba con un amigo y le explicaba que ahora la espera e incertidumbre de saber que va a pasar... hará que sufra como si fuese un candidato a las elecciones presidenciales en Ruanda, viendo como cuentan los votos uno a uno, y luego los cargan en camionetas destartaladas, que no llevan rueda de repuesto, conducidas por tipos que no tienen carnet y que atraviesan el país por caminos sin asfaltar hasta llegar a la capital, donde unos funcionarios desganados contarán de nuevo los votos para dar el resultado final dos o tres días después, mientras miran en la televisión el partido del domingo. La historia no acabará ahí pues las elecciones son a doble vuelta, por lo que al domingo siguiente se repetirán las mismas escenas, y al final habrá que obtener más de un 20% de diferencia respecto al siguiente candidato, o de lo contrario las elecciones serán nulas y habrá que repetir el proceso. Y mientras el candidato (yo) a comerse las uñas esperando el resultado. Pero en fin las cosas son así

Lo más positivo es que expliqué mi proyecto de república ideal, y le sorprendió en cierta medida. Pudo haber salido todo mal, pero aunque así fuese pienso que ella continuaría teniendo esa dulzura innata para hacer el menor daño posible. Para que el proyecto se archivase sin hacerte sentir como un idiota.

Los hechos son así, ahora mismo mi cabeza y corazón sufren de una dulce metástasis amorosa, que se acrecienta de domingo a viernes por su ausencia. Al fin y al cabo su presencia es el único alivio y remedio posible para atajar la misma.

25.8.09

O porto do mariñeiro errante

As bandeiras roxas ondean,
amistosas, sinceras e nada altaneiras.
Mentres rindo pleitesía coas miñas historias abondosas, perfiladas, desfiañadas ás veces...
Pero a ledicia reborda os guións destas,
ao ver que de momento percibo un bo talante
por parte da miña capitana,
ante as historias embebidas de agosto
deste mariñeiro errante.

18.8.09

DIARIO DE DOS BESOS


SÁBADO 15 DE AGOST0
Un sábado muy especial. Seguramente el mejor 15 de agosto en muchos años. La duda me carcomía por dentro. Cual sería la reacción tras esos quince minutos de conversación de la pasada semana. Para mi asombro en una Rúa Fonte de Unta atestada de gente, en el momento en que ella pasaba, me ve, me busca con la mirada, esquiva a los nocturnos obstáculos,y viene hacia mi para saludarme, con esa sonrisa que escampa penas y que parece responder a mi presencia. Y como me suele pasar, las dudas vienen a mi para manifestarse a modo de "no puede ser que ese torrente de luz en forma de sonrrisa sea para mi". El caso es que así es, por un momento abandono la lancha salvavidas de la inseguridad y me hago un amago de acercarme, al mismo tiempo que la saludo con la intención de obtener dos besos. El primero bien, pero el segundo sabe a poco. Y uno se plantea que imperfecto es el ser humano. Nuestras retinas deberían venir provistas con un REC de serie, para pulsar en esos momentos y después poder recrearse cuando uno está a solas con la visión de esa sonrisa y de los dos besos obsequiados.
Besos que me recuerdan unos versos que escribi hace tiempo, versos sobre sensaciones, no sobre vivencias. Porque los de este sábado fueron besos sutiles, suaves pero al mismo tiempo contundentes "como una piedra destrozando el escaparate". Después volvi a las prácticas absurdas, llevando una conversación ñoña, en la que solo consigo sonsacar que en principio se marcharán a las 6 de la mañana. y la compañía que tienen por parte de dos amigos hace que me acobarde a la hora de afrontar mi cometido. Pasan las horas y me la encuentro de nuevo en la zona nueva, allí entre rafagas acierto a disfrutar por lo menos con los juegos de blancos y negros con los que viste en ese día. No me atrevo a hablar con ella, por la presencia de uno de esos amigos que intenta hacer ostensibles sus apetencias, mientras ella da una lección de saber estar apartando los garfios. El caso es que cuando me quiero dar cuenta incumple su contrato verbal, y a las cinco e media con un claro ejemplo de puntualidad británica, desaparece otra noche de mi vista. Quizás cansada por ver que no soy capaz de expresarle a ella todo esto que vengo recogiendo. Otra teoría podría ser que como si de cenicienta se trátase, a las cinco y media de la mañana puede tener miedo de que se descubra de que ella además de un ser adorable, puede ser una hermosa princesa y la musa de mi república de banderas rojas y piratas negros.
DOMINGO 16 DE AGOSTO
Bajo tarde de casa, afronto la noche solo. Y abajo en la calle por la que accedi por primera vez a mi república de banderas rojas y piratas negros, encuentro a Charlie que accede a aumentar mis conocimientos de las banderas rojas y piratas negros, y confirma que casi todas mis conclusiones acerca de la princesa, presidenta o capitana de esa isla maravillosa son ciertas, pero al mismo tiempo me alerta de las dificultades de tener algún papel importante en desarollo de la isla. Espero que algún día ese corazón escondido tras la bandera roja, bombee fuerte el vital elemento rojo al verme pasar, al leer mi nombre en su teléfono, o simplemente al leer estas lineas y sentir que cada una de estas letras está inspirada por ella.
Por lo demás al estar solo, no me atrevi a afrontar el acercamiento, ella estuvo unos minutos en la acera donde nos colocaramos nosotros el día anterior. Después volvió a desaparecer y pese a buscarla de nuevo en la zona nueva, nada supe de ella. Me confirmaron que con casi total seguridad ella no iba a estar en los Caneiros. Habrá que esperar al sábado, quizás por ser fiestas, hasta podría haber suerte y aparecer el viernes.
Espero romper el bloqueo de carácter indeciso y en la próxima ocasión, postularme para axudarla a llevar adelante nuestra república de banderas rokas, lo que podría acarrear dos consecuencias que me mudase a vivir a la ciudad del idilio permanente o el destierro de esa tierra ensoñada, en la que sin su consentimiento no tendría sentido mi presencia.

10.8.09

Convidación fructífera.

A historia escríbese en días e noites sinxelas,
amables como a nosa conversa.
Aínda que para iso haxa que reescribila,
configurar o cerne dos meus soños,
botando man dos novos datos,
envolvéndoo todo no anticiclón do teu sorriso,
capaz de sofocar a rebelión das soidades
que tentan navegar polos surcos da miña pel,
neste verán gris, de orballo e sorpresas
onde o teu sorriso, aderezado en brancas e azuis airexas
alonxa a máis mesta e tristeira néboa.

Para A.C

4.8.09

As verbas xurden espontáneamente descubrindo un peregrinar único cara ás estrelas, a unha galaxia cercana, e particularmente fermosa. Un camiño no que un simple astronauta como eu cada vez que se acerca á estrela desxada, vese na obriga de manifestar que iso pode ser un pequeno paso para un home pero un gran paso para min.




O estío afronta o último tercio
e eu tento agarrarme ao futuro.
Xa tes nome para min.
Aínda que sempre fuches
máis que iso.
O nome é só un formulismo
de todo o que se agocha tras de ti.
Gris e negro,
xogo de tinta endeble
para describir semellante
e inesquicible secuencias
coas que afogas a miña retina.



27.7.09

MEDIN O TEMPO

Hai unha cita que di que ás veces a busca da gran felicidade, non nos deixa disfrutar das pequenas alegrías.
Afortunadamente non me esta a pasar iso, pois estou a disfrutar como nunca de pequenos detalles cotiáns. Un saúdo, unha mirada, uns dedos que se despiden sutilmente. Todo iso fai que mida o tempo e que agarde a chegada do sábado.



MEDIN O TEMPO.

Medín o tempo
Medín o lugar
Medín as horas
ata te volver a atopar.

Me din que xa estas aquí
Medín para confluir en ti.

Medín, vin e sentín
o poder do teu sorriso,
do bálsamo dun candoroso saúdo

Dos dedos a cámara lenta
que testemuñan que non son invisible
Medín que reparas en min

Estela de azul e branco,
que pasa onda min
E me din que ten algo de senso o que estou a sentir.





21.7.09

PARA A.C.

Un saúdo,
unha predicción,
a man que se presta a rozar a miña
unha porta que se abre para ti e para min.
un sorriso teu que escampa mágoas,
cando é o tempo de vacinarse contra a desesperanza
de soñar cun paraiso de bandeiras roxas e piratas negros
que enchen de ron, sorrisos e ledicia
a illa da miña república soñada
do meu edén persoal do que xa es capitana.





7.6.09

La calle...


LA CALLE SOLEDAD

La calle soledad parecía eterna,
sin bifurcaciones o callejones inmundos que diesen lugar a la esperanza.
Discurría cuesta abajo, sin confidencias.
Sin latitudes, ni laxitudes que dulcificaran su tarea.
Era un calle y la soledad su tarea.
Allí recordé.
Allí pensé en todo lo que eran las otras vías.
Aquellas en las que conocidos te asaltan, aquellas en las que amigos te abordan, aquellas en las que amores te saquean, aquellas en la que todos nos independizamos.
Aquellas, estas, otras y aquellas que quisieramos tener ahora.





28.5.09

Alfredo González soplo de aire fresco en la música


Una sorpresa de las que hacía tempo que no llevaba es la que ilustra esta página, Alfredo González. A veces uno está cansado o desquiciado de buscar ese grupo que volva a hacer creer que hay algo en lo que creer en la escena nacional actual.
Y en ese momento surge el milagro en forma de cantautor asturiano con formas de rockero.
La primera característica es propia de su tierra, pero en la segunda sabe moverse también como los mejores. Estas lineas son por lo tanto para dar un merecido reconocimiento a la obra de un artista que también fue bien valorada por otros, pues la Televisión Pública Asturiana le otorgó el premio de la crítica 2008.
Alfredo González comenzó su carrera musical en el año 2003, con una autoedición titulada “La vida de alquiler”, pero desde entonces pasaron muchas cosas.
Entre ellas que acaba de firmar con el sello DFX la edición de tres discos, de los que de momento tenemos tan solo un en la calle “Dudas y precipios”. Una buena muestra de lo que puede acercarnos musicalmente este compositor. Habrá quien se pregunte cuales son sus referencias, a que suena Alfredo Gonzaléz. La respuesta es clara, podrían darse muchos nombres pero si hay alguno con el que se relaciona claramente es Quique González. Pero en este caso el debutante o desconocido logra cotas de brillantez que yo por lo menos todavía no le he escuchado al otro González.
Debo advertir que aquellos que busquen estribillos facilones y letras masticadas non deberían acercarse a la música de Alfredo González. Él ya lo dice todo en su presentación en myspace. En ella este licenciado en historia se autodefine como “pianista de título, guitarrista de adopción y escritor de servilletas por cuestiones de azar”.
Las letras llegan a la cumbre en temas como “Dudas y precipios”, “retruque” o en otros temas previos a la edición deste disco como “por mi escalera”.
Pero ante discos como este lo mejor es que cada uno descubra por si mismo los vicios y virtudes de Alfredo González sin que se os cuente el final de la película.

Os dejo una muestra con el tema "Retruque", empieza suave pero ojo es para disfrutar como va subiendo en intensidad.




5.3.09

O nadal xa non está iluminado.


O Nadal xa non brila. E é tempo de voltar a reflexionar. Das reflexións xurden versos.


Coroado en San Amaro
pola raíña de Montealto,
consagrado nos baixos dun hipermercado
e destrozado tras un longo adeus
prolongado pero non derogado
nos estetores do antroido.

Paseado ao amencer
coa desgraza de sobrevivir,
ao abandono non desexado.

Alonxado e alleo á forza
do disfrute dun café
dunha morna conversa soft.

A chuvia mesta inundou o auto,
e os meus ollos nesa noite onde todo mudou.
xamais odiei tanto Tenerife,
xamais desexei tanto viaxar a Roma contigo
e non como ata o momento espúrea e sucedaneamente.

E sigo a sentirme mal.
A noite dos xeroglificos abriume o camiño.
Daquela falamos claro, ti e eu.
Sós na piramide, mentres danzaban ao redor.
Agora xa niguén danza, xa ninguén bica,
agora só un lembra. Este un que lembra.