30.12.06
Otra piel
powered by ODEO
Un poema mío escrito en otra época y pensando en la entidad amorosa abstracta, con rastos ideales que soñamos con conocer algún día, hablaba de otra piel que buscar más alla del interlienado.
Pues bien. La entidad como ya se sabe a estas alturas ha aparecido. Ha dejado de ser una fábula, un sueño surgido en noches oníricas de navegar a la deriva y ya tiene nombre, rostro, apellidos y piel
Y fuera de esa preciosidad del interlineado aquí estoy yo alienado, atontado, tras haber conocido esa otra piel.
Cerati dice que "si el mensaje es otra piel, toquemonos más, con mensajes de deseo".
El sabrá lo que dice pues ha tenido la suerte de trabajar con Shakira y producir su último album.
Hace mese lo enviadiaría, hoy no. Yo tengo más que suficiente con mi otra piel.
Lo malo que las circunstacias hagan que las conferencias piel a piel no sean posibles por el momento.
12.12.06
Unhas pinceladas sobre Carmen
Hoxe Carmen avisoume de que José Luis Alvite lle adicara unha columna de opinión que se pode ver no Faro de Vigo e en La Opinión. Para min é todo un luxo, pois penso que é unha das mellores plumas á hora de afrontar un artigo de opinión. Unha lastima que noutros puntos do estado non disfruten da escrita de Alvite.
É certo que o escritor retrata a Carmen dun xeito un pouco pesimista, da a imaxe dunha rapaza vencida ás veces polas circunstancias. Así é moitas veces, pero noutras ocasións sabemos que tras esa fachada se atopa unha persoa capaz de infundir optimismo aos que están ao seu arredor e a necesitan, aínda que ela este tan mal ou peor que quen a acompaña.
Para quen coñeza a Carmen, non fará falta leer o artigo de Alvite, ainda que o recomendo porque paga a pena, para quen non a coñeza que lea e saque conclusións de como é. Eu sinto non poder ter ido ao seu cumpreanos. O ano que ven non faltarei.
ASPERO Y SENTIMENTAL
Colega bajo la lluvia
JOSE LUIS ALVITE
A veces Carmen me daba algo suyo a leer antes de despacharlo.
La acerqué a su casa en coche unas cuantas veces y siento no haberlo hecho en más ocasiones. A ella le incomodaba pensar que por hacerle aquel ridículo favor me desviase de mi camino. Nunca le hice una confesión así, pero mi colega periodista era un ser especial, una mujer interior y afligida, una de esas chicas cuya casa siempre la cae a tu coche camino de la tuya. Escribíamos sentados frente a frente en la delegación del periódico en Compostela y aunque no hablábamos mucho, lo cierto es que estábamos tan compenetrados en nuestro silencio, que incluso nos turnábamos para toser. Hace un par de años caí en una larga depresión que me mantuvo largos meses apartado del periodismo, y cuando regresé a la actividad, decidí retirarme a escribir en casa. No sé en qué ocupa Carmen Villar su nostalgia, pero quiero que sepa que una parte de la mía la empleo en acordarme de ella, como me ocurre hoy, que he puesto en los auriculares una de esas melodías de Henry Mancini que parecen escritas para evocar la melancolía y la luz de las chicas tan delgadas y tan personales como aquella colega periodista a la que, no sé por qué, siempre imagino plantada bajo la lluvia frente a una tienda de paraguas recién cerrada, aterida a medias por la inspiración y el cansancio, triste y a la vez entusiasmada, en mitad de una calle en la que ella fuese lo único interesante que esté ocurriendo. Carmen Villar es mucho más joven que yo pero jamás quise saber su edad, porque las chicas como ella tienen la edad de las historias que escriben, y cuando no escriben, muchacho, cuando no escriben, las chicas hondas y tristes como mi inolvidable colega periodista tienen al edad de la última vez que no lloraron. A Carmen Villar no le recuerdo muchos momentos de gloria emocional porque siempre ocurría en su interior algo que le hacía daño. Yo trabajaba sentado frente a ella y recuerdo muchas de aquellas tardes en las que la vi escribir completamente íntima y derrotada, envuelta en la discreción del humo de nuestros cigarrillos, que también a mí me servía para disimular la soledad y el desánimo. Creo que tendría que haber hablado más con ella, preguntarle por sus emociones, decirle cualquier cosa con cuyo aliento pudiese apartar durante un rato aquel muro de humo en el que siempre era invierno. A veces Carmen me daba algo suyo a leer antes de despacharlo. Recuerdo haber leído cosas suyas que con un par de arreglos podrían haber sido publicadas en uno de esos exquisitos periódicos editados para ser leídos exclusivamente mientras sorbes lentamente un café servido en la cola del piano. Tenía garra y recursos, emoción y descaro, y sufría mucho porque luego alguien le metía las tijeras y en la poda quedaban milagrosamente a salvo el árbol y las hojas, pero se habían desvanecido la sombra, el viento y los pájaros. A veces pienso que Carmen Villar se habrá sentido muchas veces como se sentiría el ilusionista al que le obligasen a hacer con topos el elegante y airoso truco de las palomas. Nunca se lo dije, pero lo cierto es que sufrí cada una de sus decepciones como si me concerniesen tanto como a ella. Entonces esperaba a que surgiese la rara oportunidad invernal de llevarla en coche hasta su casa con los rodeos que necesitase para darme tiempo a mostrarle mi apoyo y decirle que sabía como se sentía en aquel momento y ofrecerle como solidaridad la música seleccionada en el ambiente del coche para que el corto viaje hasta su portal le pareciesen quince minutos atravesando París por las calles de otra ciudad mojadas ex profeso para ella con la afectuosa lluvia del cine. Pensé tranquilizarla, pero nunca me atreví. Ahora hace mucho tiempo que no la veo pero, las pocas veces que telefoneo a la delegación del periódico, pregunto por ella sin que probablemente lo sepa. Lo cierto es que la echo de menos y que me gustaría estar a su lado para entregarle personalmente una nota que ha pasado en mis bolsillos más tiempo que mis manos: "No sufras, amiga. Tú y yo tenemos sobre la gente feliz la ventaja de saber que en realidad la vida no es otra cosa que un cadáver mal enterrado"...
4.12.06
Tocar el cielo y el suelo al mismo tiempo
powered by ODEO
Uno ya está de vuelta. Se han despejado dudas. Se han caido mitos y otros han nacido.
15 días. De ellos los 4 primeros para olvidar. Me plantee si había traido un mal fario conmigo. Inspección de vivienda, multa a una conocida por mi culpa, perdida de móvil, cámara de fotos, rotura de 3 pares de calzado....
En fin. Pero lo bueno es que despues los 11 días siguientes Raisa consiguio que todo eso quedase en anécdota para contar. Me he empapado de la gente de La Habana y de la lluvia también, pues nos pilló un chaparrón uno de los días. Allí dejo una familia, pues así me han tratado como uno más.
Uno no se imagina antes de llegar que gente para la cual hasta hace unos meses eras un extraño sea capaz de tratarte de ese modo. De todos me llevo un buen recuerdo. Un árbol genealógico y familiar entrañable, amable y sincero que me ha dado cobijo en estos días. Y que por otro lado también ha hecho un poco de leña con mi corazón al dejarlos allá. Aquí tengo una familia de la que estoy orgulloso, pero si esta familia no existiera, tendría mis serias dudas a la hora de afrontar la vuelta.
En el Centro Gallego lo mismo he visto como su presidente Antonio Cougil entrañaba la hospitalidad del gallego asentado fuera hacia el paisano que los visita. Realmente insuperable como anfitrion y digno representante de la galleguidad.
Pero luego he visto como el sistema hace aguas. Como la gente pasa penurias, como la cartilla de racionamiento contrasta con la disponibilidad de productos si tienes dinero. La corrupción del funcionariado. La propaganda televisiva, periodística y un culto a la personalidad fideliana desmesurado.Todo esto es la cruz.
La cara, la parte buena pues ese rostro, esos ojos profundos con mirada de niña primeriza en los veranos atlánticos. Solo por verlos ya valió la pena semejante travesía. Raisa me ha dado mucho, 11 días que han sido seguramente los mejores de mi vida. Espero poder compensarlo y espero que no se quede en una breve y fugaz estancia. Que haya más y que pronto podamos estar juntos. Con ella he aprendido mucho tal y como dice la canción que suena al pinchar este texto.
En todo caso tal y como dice David Blanco, un rockero cubano, más vale amor en la Habana que estar tirao en Madrid. Que así sea. X love R. ;)
31.10.06
Un bonito reto turismo e cultura.
Aproveitando que en breve estarei en Cuba pois tirei dalgún fío e vou aproveitar a estancia para dar unha pequena charla e recital poético no Antigo Pazo do Centro Galego da Habana. Neste caso a charla será para a Federación de Sociedades Gallegas de Cuba, ainda que posiblemente poida repetir a experiencia uns días despois para a Sociedade da Coruña en La Habana. A verdade é que me fai moita ilusión poder combinar o turismo afectivo co turismo literario ou cultural.
De feito incluso tiña pensado algunha posta en escena na que colaborará Raisa para darlle un aire ameno e distendido. Si de algo quero fuxir é dos recitais nos que os da última fila están a mirar o reloxo para ver cando acaba o suplicio. Parece ser que o interese está garantido pois Raisa se encargará de encher o vello salón coa presenza das súas amigas.
En fin que si algún/ha está pola Habana neses días e si pode aproveitar que me veña facer unha visita. Será o sábado 18, ás dez da mañá no Salón do Antigo Pazo do Centro Galego da Habana. E nese mesmo día seguramente teña sesión doble, pois no Centro Andaluz da Habana, tamén se amosaron interesados en contar conmigo. Será unha noite de flamenco e poesía a partir das 22:30 en Paseo do Pardo, terei que botar man dun repertorio suxerente, simpático e atrevido para enganchar a un público que seguramente teña máis ganas de bailar e dar palmas que de escoitar poesía. O meu coctel sorpresa incluirá unha mestura de anécdotas, charliñas sinxelas, poemas e quizais algo máis, a ver si así captamos a súa atención.
23.10.06
Superaré la navidad?
Dentro de poco tomaré ese vuelo. Ese viaje iniciático que algún día tenemos que hacer. Yo voy ilusionado pero al tiempo con miedo. He idealizado y creo que me han idealizado. Espero que las expectativas de los dos sean ciertas, reales, realistas. Eso sería perfecto.
Nunca me he visto embarcado en algo semejante, cruzar medio mundo para conocer a alguine. En fin, puede que volvamos al siglo XVI, puede que este viaje termine de dos formas; una que encuentre mi dorado particular. Que ese reino mágico y buscado por tantos lo encuentre yo siglos después en el cariño de Raisa.
O puede que me pase como la armada invencible, que vuelva desarmado y hundido, que reviva el desastre del 98, 108 años despues. Esperemos que el viaje sea todo un descubrimiento y que haga mías las palabras de Javier Calamaro "nuestro amor es tan grande, tan grande y la vida tan corta que no alcanza para nuestro idilio". El miedo es que si esto ocurre a que aferrarse para superar el frío de la navidad.
28.9.06
Novas que salientan as ausencias
Hoxe lembreime dunha persoa especial pese a que agora só nos vemos esporadicamente. O único bon é que estas cousas me animan a escribir e o texto que vai a continuación xordeu hoxe mesmo. Todo iso e o que xa teño dito que cada vez falte menos para o Nadal, fan que note cada vez máis a ausencia, e as ausencias.
--------------------------
Agora todo discorre costa abaixo
sen camposanto que nos exilie da choiva
onde poder esconderse de transeuntes noctámbulos
e disfrutar agachándose tralo tápiz das sombras.
Esas ás que convidábamos a entrar no auto
para axudarnos a desenvolver a nosa maxia xunguidora.
Agora ti mudaste de casa
coa certeira indúbida
de que xamais me precisarás no teu backstage diario,
porque para ti a miña alma pertence a xiras pasadas.
Como se dun vinilo descatalogado se tratase
escóndome en estantes apolillados
á espera de que algunhas mans
poidan atopar un valor a estes regos desgastados
que poboan a miña mente.
27.9.06
Un homenaje desde la bañera
powered by ODEO
Y ya que últimamente me ha dado por hacer homenajes. No podía dejar pasar la referencia a Ashley Judd. Su escena de la bañera junto con Ewan Mcgregor en "The eye of beholder" u "ojos que te acechan" en español, me parece la escena más erótica, sensual, romántica y evocadora que he visto en el cine.
Para ella he hecho este medley de varios poemas. Y por supuesto para ilustrarlo todo ese increible tema "I wish you love" cantado por Chrissye Hynde.
Volta ao pasado
Ahí vai outro textiño. Lembrar ás visitas que estes están rexistrados e que se permite utilizalos sempre e cando se cite a procendencia. Estes son uns versos que me suxerei fai uns anos a primeira persoa á que logrei acceder ao seu corazón. Por respeto a ela preferin retocar a foto cunha brisa pictórica, quizáis para face máis mítico estas pasaxes da fai case unha década. E todo isto non é máis que unha práctica nostálxica como diría o meu admirado Andresito Calamaro
Visito unha e outra vez cando durmes a túa casa,
ese santuario gris de cemento,
prantado nunha chaira mariñá en costa abaixo,
alí onde conservo unha imaxe de ti conxelada.
É madrugada e inicio a viaxe,
Ségueme a madrugada e volto prendido de frustacións,
tras tanta peregrinaxe baldeira
ao fin e ao cabo ti xa es o que desexas
non ao que eu me aferro.
7 ó 14 segundos importantes
A veces una canción puede dar lugar a otra creación. Ese es el caso que aquí podemos ver la canción "7 segundos" de Los Rodríguez me inspiró este poema.
Me parece muy interesante como una obra puede dar lugar a otra expresión artística. Es importante darse cuenta de la existencia de esa persona que puede cambiarlo todo en 7 ó 14 segundos, da igual el tiempo es lo de menos a su lado. Porque hay magia, una magia sustentada en miradas con las que superar esos vacíos ysilencios que a veces nos abordan en el día a día. Solo hay que encontrar esa persona y dejarse llevar por el reflejo de su mirada. Y hagamoslo antes de Navidad, (cada vez está más cerca). Así podremos superar esos abismos que tiende la soledad.
Catorce segundos de agasallos
mentres as luceciñas arrouban a túa faciana,
nunha panxoliña que lembra o acougo doce da calor do butano,
ante a ausencia da chimenea que alente esperanzas de mornas viaxes.
Que espante ausencias familiares
en datas morriñentas de luceiros prendidos,
cando os bicos saben a inicio de ano,
a prórroga de eternidade.
-----------------------------------------------------
Catorce segundos de regalos
mientras las lucecitas iluminan tu cara,
en un villancico que recuerda la tranqulidad dulce de calor del butano,
ante la ausencia de una chimenea que aliente esperanzas de cálidos viajes.
Que espante ausencias familiares
en fechas nostálgicas de luces encendidas,
cuando los besos saben a inicio de año,
a prórroga de eternidad.
26.9.06
Os rapeiros domingueiros
Aquí están estes dous elementos da movida betanceira. Son os dous rapeiros domingueiros, pois a instantánea está sacada un domingo. Un extraño domingo deses nos que Jorge, o de escuro, se sentía despexado. ¡E logo din que non existen os miragres!. O outro é Raúl, a ver cando se embarca no proxecto do grupo e damos a sorpresa. Con eles estiven este último sábado. Eles son os encargados de refrenar eses instintos primarios que me xorden ao ver a determinados individuos. Compañeiros de troula e de confidencias. Raúl por certo ten algún verso como encabezamento do seu msn, o cal é de agradecer.
A ver os tres temos que facer algo para que este outono teñamos algo xestionado, senón todo será gris, na época en que as néboas pareceren alugar a nosa terra.
Por certo xa me dirán si lles gusta o tema que elexin para acompañar o texto.
The masters of the universe
O sábado 23 celebrouse a cena do 25º aniversario do Santo Domingo. Varias xeracións que nos reunimos en torno a un balón de baloncesto.
Ao final dimos o mellor de nós. Eu pola miña banda non me podo queixar, perdimos por 10 a 9 fronte aos do ano 1975 e eu anotei dous puntos.
Ao final cea na parrillada Carlos de Guilidade. Xuntamonos varios magnificos do deporte da canasta. Suso, Lalo, Javi e Héctor. A verdade é que sobre todo ver a Héctor produciume unha gran alegría pois facía un boa temporada que non nos veíamos.
O meu mellor amigo da infancia alí estaba e aproveitamos para poñernos ao día de todo o que nos pasara ultimamente. Baloncesto e amistade van de man tal e como se aprecia.
28.8.06
Unha máis que fermosa amistade wifi
A veces estas cosas me parecen mentira, pero ocurren. El caso es que desde hace más de quince días estoy comunicándome a diario, o casi sino con Cuba. Si allí encontré una hermosa amistad que demuestra que no hace falta estar tan cerca en el aspecto físico para poder mantener interesantes conversaciones y compartir muchas cosas en esta vida.
La impresión fue tan buena que hasta me animé a llamar a la isla, estuve una hora hablando.
Como le comenté a ella, solo tengo un precedente similar del que guardo muy buenas recuerdos, si bien en ese caso ya nos conocíamos físicamente.
El caso es que cada vez tengo más ganas de visitar Cuba y poder charlar con pausa, sin las prisas que nos mete la factura telefónica y poder gozar de la cadencia de sus palabras y de sus expresiones. Y porque no? tomar unas clases de salsa, donde mejor que allí. Luego lo que dicten corazón y sentidos ya será otra cosa. Ella sigue a esperar un principe azul y yo podría ser que por fin encuentre a mi legendario azabache.
8.8.06
A noite coruñesa que se funde coa portuguesa
O pasado venres desplaceime ata a Coruña con Jorge. Era de esperar nel, a noite venceuno e veuse moi cedo. Eu quedeime e tocoume facer tempo para agardar o primeiro bus para Betanzos. Antes pasoume algo curioso. Atopeime con Emma Couceiro despois de máis de dous anos sen vela e de que fixera a primeira declaración amorosa da miña vida a través dos sms do móbil. En fin quedouse mirando un anaco e lonxe de saudarme ignoroume como se lle tivera feito moito daño. Logo montou unha esceniña co mozo a escaso metro e medio de min e Jorge, reconciliouse, bicaronse e permitiuse ofrecernos unha sesión clara de como fumar un cigarro e como falar en castelán de la Coru. Eu non son o único diglósico deste mundo, só que eu o asumo e outros/as van e codeanse cos académicos.
A noite puxo no meu camiño a Alex, guitarrista de 5º elemento (anteriormente músico compañeiro de andainas de Silvia Penide, unha das fotos recollenos aos tres xunto coa máis que entrañable Emma).
Compartimos copas, a escuridade dun pub posto que a policía acechaba fóra e xa debía facer tempo que tiñan que ter pechado. Foi curioso estar pechado dentro a escuras e sen poder falar alto. As forzas da orde agardaban ao outro lado da rúa.
E por casualidades do destino coñecimos a Chuky e Sole (a que figura na foto). Camareiros, enrollados e coruñeses.
A noite foi longa e ao final falouse da posibilidade de ir a Vila Nova da Gaia a presentar o libro, acompañados polos "quintos elementos" a dar un concerto e a todo isto Sole que se apuntaba á viaxe.
A este paso vanme ter que nomear embaixador honorífico de Porto en Galicia.
A cousa quedou ahí, o luns 14 hai concerto de Alex nos Rosales, achegareime e poderei falar con eles a ver si as intencións del e da rapaza coruñesa se manteñen.
Polo de momento algún día teño pensado deixarme caer polo TBO, na zona vella da Coruña xa que ela curra alí. E que non deixa de ser evidente que todo o que me está a pasar ultimamente é digno diso, de ser recollido nun Tebeo.
31.7.06
Porto, noite, viño e música
Ao final chegou a norte de Porto. Achegámonos á cidade das costas arriba e abaixo, como outra que moito coñecemos. Unha de lembranzas doces e outra sen dúbida agridoces.
A noite do 29-7-2006 eu creo que pode ser das dignas de gardar no caixón das lembranzss.
Tony Carreira levounos a facer amistade coa tuna de Porto. E veña cancións de Tony e veña cancións da tuna e veña viño caseiro ao que convidaba un amigo dos da tuna.
E nós obrigados. Poemas de Manuel Darriba que encantan ás rapazas portuguesas e compromiso de tentar volver para presentar ali os meus.
Logo veu a canción adicada polos amigos da tuna a Joaquín, Meli, Noemí e eu.
En fin que despois de todo iso o demáis pouco importa. Ademáis acompañaronos Pedro (amigo portugués que xa estivo no recital cando fun a Lugo) e Manoel, un amigo de Pedro.
Ao día seguinte visitamos o pazo de cristal alí nunca estivera e voltamos, ledos, satisfeitos e creo que co convencimento de que aínda que non volveramos nunca, sempre saberemos que estivemos alí.
27.7.06
Homenaxe ás amigas/os
Estou a pasar uns malos días no traballo. Esto é unha constante dende que a miña xefa tomou posesión do cargo. Broncas constantes, dictadura absoluta e fins de semana nos que se un non se revirase contra o poder establecido tería que currar sempre.
En fin a loita continua, debería tomar unha baixa por depresión e que ela asumise a miña cura nun balneario cubano, je,je non estaría mal.
En fin todo este prólogo para chegar a que a amistade é un bálsamo precioso cando as cousas van mal. Os meus amigos Jorge, Joaquín, servenme de válvula de escape nestes días. Por suposto tamén están elas. Lucía que o outro día aínda reparou nas teimas miñas e de Joaquín coas musas mugardesas.
E por suposto Carmenciña, ela está sempre ahí a moitos quilómetros ou non tantos, pero pese a que non nos vemos o que deberamos, nin falemos o suficiente ela esta ahí, síntoo, a conexión mental non nola quita ninguén.
Carmen gracias por lembrarte de min ahí atrás e perdoa polo plaxio da foto.
21.7.06
Prefiro instalarme no pasado
PREFIRO INSTALARME NO PASADO
Unha amiga Mónica, díxome fai pouco que se apreciaba que eu era unha persoa que falaba do pasado con nostalxia. Así é. Non sempre pero ás veces miramos atrás e vemos que no seu momento inxustamente xuzgamos o intre que nos tocou vivir.
O paradigma a protagonista da foto, Angeles. Ahí estivo e eu aínda a buscar Anxos que me salven e aos que salvar.
O caso é que ela me aportou máis que ningunha. Ela era quen lle cantaba ao meu corazón en sesións nas que esta non podía apreciar a fortuna que tiña. Pero en fin pasou.
Din que a culpa é un invento pouco xeneroso, pero non podo pouco menos que neste caso atribuirme esta invención.
Agora tan só me quedan unhas cantas fotos, as lembranzas, esas si que non teñen prezo, e falar con ela de cando en vez de temas profesionais.
E entristecerme cando volto só a esta cidade que noxeo, a das costas arriba e abaixo, non sei porque pero parece que a mi me tocaron todas as descendentes.
En fin. Angeles, gracias pois me podo sentir orgulloso é de ter compartido eses momentos contigo.
20.7.06
Porto beleza material e inmaterial que van da man
Porto beleza material e beleza inmaterial que van da man
A imaxe reflicte só unha das múltiples perspectivas dunha cidade na que me sinto como na casa. Non sei porque pero me encanta perderme polas súas rúas e mesturarme coas súas xentes. A imaxe é unha fantasía. No seu momento eu atopei un anxo pendurado dunha fiestra fermoso sinal de que esta cidade é un pequeno paraiso para min.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)