23.10.07

LEGENDARIO AZABACHE. / Lendario Acibeche


Lendario Acibeche es la primera obra poética de Xosé Luis Sobrino, editada por Edicións Minskeiro. Así que si tienes curiosidad por los lazos con la poesía transiberiana, las conexiones hispanas y eslavas enmarcadas en el sentimiento imbuido de los parajes invernales puedes hacerte con un ejemplar de Legendario Acibeche, contactando con esta página.

Lendario acibeche é a primeira obra poética de Xosé Luis Sobrino, está editada por Edicións Minskeiro. Así que si tes curiosidade polos lazos entre a poesía transiberiana, as conexións hispanas e eslavas, enmarcandas no sentimento imbuido das paraxes invernais podes facerte cun exemplar de Lendario Acibeche, contactando con esta páxina.

Escribe a xlsobrino@gmail.com para hacerte con un ejemplar
Escribe a xlsobrino@gmail.com para facerte cun exemplar.



powered by ODEO

PARA RAUL



La vida nos ha dado otro de esos sustos en estos días. Raúl estuvo ahí, jugándosela, y no por voluntad propia. Fueron días en los que contÁbamos con lo peor, pensábamos que igual ya no podríamos oirlo hablar de nuevos grupos y volver a oírlo hacer sus bromas...Finalmente el demostró ser fuerte y que podía más que cualquier cosa que el destino le enviase. Bravo por él, queremos verte pronto con la guitarra demostrando tus evoluciones. Para Raul este tema del admirado Iván Ferreiro, "Ciudadano A" porque en estos días eso es Raul, para sus amigos es el Ciudadano A, el primer ciudadano, el más importante.


powered by ODEO

El fin.


Todo llega a su fin. Mi sueño américano demostró tener pies de barro y corazón de azucar glass, más volátil áun, pero eso si aderezado con delicatessen verbal. Ella se quedó en eso, en algo inconsistente y superficial que no supo ni pudo mantener la máscara hasta el final. Una ilusión vacía que se fue diluyendo, marchándose en silencio con sus zapatitos como este cuadro. Ahora es tiempo de centrarse en el presente y en el pasado, para poder mirar y crear el futuro.


powered by ODEO

Poesía en francés



Me he animado a traducir alguno de mis poemas al francés. Al fin y al cabo el mensaje va más allá del idioma

-----------------------------------------------------------------------

Nous parlons du même amour,
nous parlons la même pluie,
nous parlons du temps où le salpêtre
il est resté à Marseille.

Nous parlons du temps
dans lequel les taxis n'étaient déjà pas blancs
et je dépêchais les chaussées.
Nous parlons du temps où Lisbonne
il courait en descente
et tes culottes
ils donnaient les dos aux bancs de sable dans la tombée du jour.

Nous parlons du temps des baisers donnés,
fermes comme les pierres en détruisant la vitrine,
nous parlons de de ce qu'était la lumière,
nous rappelons ces oreillers d'ombre
nous parions les coins de bullicio,
en nous saisissant à cet amour en


nous inondant encore aujourd'hui avec la même pluie.
----------------------------------------------------------------------------

Montait la mousse lente
depuis hier et face à sempre,
ralentie, insomniaque, dans le temps où il était conscient
de duquel il ne devrait peut-être pas dire ceci ;
les rues diminuaient, réduites, abusées,
par la rougeur d'un été avec des frontières,
quand celui battu disparaissait.

Je ne voudrait pas retourner aux pratiques absurdes,
au temps où tu te recevais
parce que j'avais beaucoup compter
nous étions seuls et septembre griffait au hublot
fatigué, tracasse et découragé,
pour effondrer les rêves des nuits de pluie,
des tempérés mots d'amour,
des aubes de noirs espartos empêtrés.
-----------------------------------------------------------------------------

27.8.07

¿quedará algo baixo a mesta chuvia? / ¿quedará algo bajo la espesa lluvia?.





powered by ODEO



Esta tarde de domingo refuxiome no tempo que xa nin eu mesmo aproveitaría do refugallo. E penso no que tivo que pasar para que todo isto chegase a ser así. Penso en porque as axendas se voltan cada vez máis insensibles cando un marca unha vella entrada, cando esa persoa agachada tralo dato numérico ignora o noso SOS, a nosa chamada de auxilio, porque quizais xa non signifiquemos nada na súa carta de navegación vital. Quizáis nin sequera punto de atraque digno de lembranza, tan só estadía intermedia na que facerse cuns momentos para ir tirando, ata que chegue un porto que realmente mereza a pena.
Pásame como a Roy Batty, eu sen sabelo xa son o que son, e sen pretendelo ás veces teño visto, feito e sentido cousas que vós non creeriades.
É certo que non vin naves ardendo máis alá dos ceos de Orión, nin os raios C brilar máis alá das portas de Tanhäuser, pero vin como pouco a pouco as verbas, os rostros, os momentos, as auroras, os soños se baleiran de sentido e se perden máis alá da miña hiératica e absurda mirada. Porque neste caso a forza do meu amor si pode ser inútil, pero tanto ten porque todos eses momentos os vividos e os ensoñados se perderán no olvido como as bágoas na chuvia. Chegará entón o relevo dos soños desprendidos que como as follas se perderán neste outono que se achega, elas servas inocentes e pardo sustrato deses soños acolchados, tecnolóxicos, pero temporais, por desgraza tristemente temporais...

XOSÉ LUIS SOBRINO

Esta tarde de domingo me refugio en el tiempo que ya ni yo mismo aprovecharía de entre los desperdicios. Y pienso en lo que tuvo que pasar para que todo esto llegase a ser así. Pienso en porque las agendas se vuelven cada vez más insensibles cuando uno marca una vieja entrada, cuando esa persona escondida tras el dato numérico ignora nuestro SOS, nuestra llamada de auxilio, porque quizás ya no signifiquemos nada en su carta de navegación vital. Quizás ni siquiera punto de atraque digno de añoranza, tan solo estancia intermedia en la que hacerse con unos momentos para ir tirando, hasta que llegue un puerto que realmente merezca la pena.
Me pasa como a Roy Batty, yo sin saberlo ya soy lo que soy, y sin pretenderlo a veces tengo visto, hecho y sentido cosas que vosotros no creeriais.
Es cierto que no vi naves ardiendo más allá de los cielos de Orión, ni los rayos C brillar más allá de las puertas de Tanhäuser, pero vi como poco a poco las palabras, los rostros, los momentos, las auroras, los sueños se vacian de sentido y se pierden más allá de mi hiératica y absurda mirada. Porque en este caso la fuerza de mi amor si puede ser inútil, pero tanto tiene porque todos esos momentos los vividos y los ensoñados se perderán en el olvido como las lágrimas en la lluvia. Llegará entonces el relevo de los sueños desprendidos que como las hojas se perderán en este otoño que se acerca, ellas siervas inocentes y pardo sustrato de esos sueños acolchados, tecnológicos, pero temporales, por desgracia tristemente temporales...

XOSÉ LUIS SOBRINO

24.8.07

a cara e cruz das viaxes.


Hai imaxes que valen máis que mil palabras. A que ilustra o texto é do 1957. Medio século dende que Manuel Ferrol sacara esta instantánea.
Dende entón convertiuse no símbolo da emigración galega.
Imaxes como esta dábanse a cotío unha persoa, pai, nai, irmán que partía...ía buscar un futuro para el e para os que quedaban.
As caras dos que quedaban diciano todo. Eles quedaban sós, vendo como esa persoa se adentraba nun barco seguramente sen saber ler ou escribir apenas, viaxando cara a terras das que pouco máis coñecía que o nome.
Hoxe as circunstancias son distintas, hoxe afortunadamente son outros os que viaxan cara aquí. Pero non sei, hai algo que aínda conmove cando vemos estas imaxes, resulta máis facil sentir o que significa deixar atrás aos dun e a terra dun. Un que veu o que fixeron a xente que partiu nesa década e en décadas precedentes síntese obrigado a darlles unha homenaxe, sobre todo porque fai pouco iase un deses galegos que cruzou o mar no seu momento, pero que en ningún momento perdeu o sorriso e o acento doce da terra.
Para todos aqueles que viaxaron buscando un futuro mellor e que souberon ser póla de enganche e anfritrións para os seus paisanos vai esta homenaxe.
Agardemos que imaxes como esta sexan dentro de pouco historia,para os que cruzan de aquí a alá o charco, sexa no sentido que sexa.

18.8.07

Antonio Cougil Fernández, un adios a un emblema de la galleguidad en la diáspora






En noviembre del 2006 yo llegaba a La Habana y era recibido por Antonio Cougil Fernández. Previamente habiamos tenido algún contacto por escrito, pues mi visita podía ser aprovechada para ofrecer un pequeño recital poético a los gallegos que residían en la capital cubana y que se encargaban de mantener vivo el espíritu de esos centros que surgieron en las capitales del continente américano. Centros levantados con el esfuerzo de nuestras gentes, que acuciadas por la necesidad viajaban al extranjero, dejando su tierra, pero aún así sentían a Galicia como algo suyo y surgía para ellos la necesidad de no perder esos lazos entre ellos, creando centros de reunión donde matener vivas sus costumbres, así surgieron los centros gallegos.
El de La habana todo un referente pues en el ondeo por primera vez la bandera gallega que conocemos actualmente.
Yo fui recibido por Antonio Cougil, y el cumplió con ese estereotipo que se tiene de nosotros. Antonio se me reveló como una persona humilde, entrañable, cariñosa y cordial. Me abrió las puertas del Centro Gallego para que yo pudiese ese día hablar de lo que era mi visión de la vida con las paisanos que hasta allí se acercaron.
Es más él me ofreció su amistad y ayuda, porque si, porque surgió de él como un acto espontáneo. Yo ignoraba que al parecer venía luchando con una grave enfermedad desde hace tiempo. Creo que fue en abril aún hablé con el, se venía para España para disfrutar de unas vacaciones.
Regresó y hace unos pocos días me enteraba de la noticia. Antonio Cougil nos había dejado a los 79 años. El puede que se haya ido fisicamente, como un día lo hizo de Ourense, pero el recuerdo, esa risa amable y acogedora, escondida en su frágil segura seguirá conmigo en el recuerdo.
Para el esta melodía de Soulsavers, seguramente no le haga falta eso, que salven su alma pues la impresión es que esta estaba muy sana. También quiero recordar ese momento que vivi con el en ese impresionante salón del centro gallego, un salón que seguramente estará así de vacío sin la presencia de Antonio Cougil Fernández.


powered by ODEO

10.8.07

A ruta da seda / La ruta de la seda




powered by ODEO



Os pasos diríxense ao balcón,
e ti lenta e dual,
ignota e sensual,
non deixas de acudir...
A seda é a lixivia
que oprime os escuros pesadelos
que deixamos abandoados no chan.
Non os recollerás,
demasiado baldragas
para encher ese oco
que se abre ante ti.
A liberdade, a fiestra,
e ese horizonte
que eu exhausto
non atino a revelarche.

XOSÉ LUIS SOBRINO
--------------------------
Los pasos se dirigen al balcón,
y tú lenta y dual,
ignota y sensual,
no dejas de acudir....
La seda es la lejía
que oprime las oscuras pesadillas
que dejamos abandonadas en el suelo.
No las recogerás
demasiado endeble
para llenar ese hueco
que se abre ante ti.
La libertad, la ventana,
y ese horizonte
que yo exhausto
no acierto a revelarte.

XOSÉ LUIS SOBRINO

8.8.07

O máscaron das dúbidas


Ela dixo que a soedade se agochaba tralos meus ollos,
como un mascarón de proa, que ausente e edulcorodamente despreocupado,
se abandoa a si mesmo arrolado polo ir e vir da noite húmida e humilde.
Porque a soidade faite infranqueable, inaccesible, pero provocadoramente visible
mentres tentas ignorar que xa non estas a quedar comigo mesmo,
e xa nen atendes as doces dúbidas que transpiran sentimentos.
Porque as cousas pasaron como pasaron...
sobrevivimos ao naufraxio,
pero pagando o prezo
porque ti sen sabelo xa es o que es.


Xosé Luis Sobbrino
*************************************************************************************

Ella dijo que la soledad se escondía tras mis ojos
como un mascarón de proa, que ausente y edulcoradamente despreocupado,
se abandona a si mismo mecido por el ir y venir de la noche húmeda y humilde.
Porque la soledad te hace infranqueable, inaccesible, pero provocadoramente visible
y ya ni atiendes las dulces dudas que transpiran sentimientos.
Porque las cosas pasaron como pasaron...
sobrevivimos al naufragio,
pero pagando el precio,
porque tú sin saberlo ya eres lo que eres.

Xosé Luis Sobrino



powered by ODEO

31.5.07

Un pequeno adianto


Reproduzo o poema publicado na revista cultural A Xanela, na seu número da primavera 2007. Este vai adicado a unha persoa importante que coprotagoniza a miña vida.

O TEMPO EMBEBIDO DE SALITRE


A Raisa



¿Non sentes a necesidade de apreixar o meu corpo ferido de sal?,

o outono despídese da praia e aínda non asimilaches a noite descalza,

os paseos costa abaixo, pendurados do tempo,

esfarelando os bicos, contándoos para non esquecer ningún.

Apreixa mentres poidas o ron nesa copa medio baleira,

o amor nesta cunca rebordante,

novembro que nos escapa líquido entre as mans.


X.L. Sobrino-----------------------------------------------------------------------
EL TIEMPO EMPAPADO DE SALITRE


A Raisa

¿No sientes la necesidad de apresar mi cuerpo herido de sal?

el otoño se despide de la playa y aún no asimilaste la noche descalza,

los paseos cuesta abajo, colgados del tiempo,

deshaciendo los besos, contándolos para no olvidar ninguno.

Apresa mientras puedas el ron en esa copa medio vacía,

el amor en esta taza rebosante,

noviembre que nos escapa líquido entre las manos.

X.L Sobrino





powered by ODEO

6.2.07

Un ejemplo de buena poesía cubana.




powered by ODEO


El otro día dándo un paseo por la red, me encontré una página dedicada a poetas cubanos. Entre ellos encontré un rinconcito dedicado a Elmys García. De su poema me quedé con este extracto, me parece buenísimo.

ELMYS GARCÍA

al mirar mi cuerpo extendido
como un mapa en medio de la noche;
en mi diario de a bordo
anoté la fecha de tu regreso,
me propongo
librarte de preguntas,
no hay peor exilio
que el que llevamos dentro;
mi universo
es la cama donde duermo,

1.2.07

Ubi bene ibi patria



Marina Tsvietáieva


Anduve enamorada del amor
Y no encontré el amor en parte alguna.

Todas las casas son ajenas para mí,
ajenos para mí todos los cuerpos.

Mi patria no es mi lengua,
ni tampoco la calle de mi infancia.

No me importa en qué lengua
han de desentenderme los lectores.

Ya estaba fuera de mi patria
cuando estaba en mi patria.

Como madera que arrastra la corriente
encallada quedé en cualquier parte.

Nada fue nunca mío,
ni siquiera lo que creí más mío.

Nací muerta. A un muerto
habéis golpeado hasta sangrar.

Tenéis sangre en las manos.
No es mi sangre, es la vuestra.

Ya estaba sola cuando no estaba sola.
Ya estaba muerta cuando estaba con vida.

29.1.07

La innombrable






Wendy james - Nameless one


Hay noticia acerca de uno de mis iconos. Wendy James de hecho ella fue quien puso rostro, un rostro retocado con un aire de mosaico que despistaba y la convertía en una estatua griega. Ella supo adoptar un aire misterioso, pero sugerente en su etapa en solitario bien un estilo envolvente, provocador sensual en la anterior etapa en Transvision Vamp.
Personalmente me gusta más su parte final, el ultimo cd de transvision y el primero que saco en solitario.
Ropa negra contrastando con el pelo rubio platino, suelto y letras como ven y baja con la sin nombre, the nameless one...lo dicen todo. Un lujo para los sentidos.
Y lo mejor que en febrero tendremos nuevo disco del nuevo grupo de Wendy. El grupo se llama Racine y el disco Racine number two, Ya que ya existe una primera entrega que se titula Racine number one.

Una de cine negro



Gustavo Cerati Crimen (Juanhack303)


Vamos a probar a introducir algún video. En este caso de un tema de Gustavo Cerati. Mi pasión por el rock argentino es algo que no oculto, y menos cuando se trata de un grande como Cerati. El tema se titula Crimen.
El video es muy bueno y la canción se llevó en el 2006 el grammy latino al mejor tema de rock.
Ved y juzgad.

Una canción que es todo un poema







powered by ODEO



Os sirvo una canción preciosa, con una letra preciosa,
cantada por una voz preciosa a la que acompaña un rostro precioso.
En fin todo una preciosidad.

Nao hesitava um segundo.

Entre os teus olhos azuis
E um quadro azul de Picasso
Entre o som da tua voz
E o som de qualquer compasso
Entre o teu anel de prata
E todo o ouro do mundo
Escolheria o que é teu
Não hesitava um segundo

Quantas ondas há no mar
Quantas estrelas no céu
Tantas quantas nos meus sonhos
Foste minha e eu fui teu
Entre o teu anel de prata
E todo o ouro do mundo
Escolheria o que é teu
Não hesitava um segundo

Entre o céu da tua boca
E a luz do céu de Lisboa
Entre uma palavra tua
E um poema de Pessoa
Entre a cor do teu sorriso
E todo o brilho do mundo
Escolheria o que é teu
Não hesitava um segundo

Entre o teu anel de prata
E todo o ouro do mundo
Escolheria o que é teu
Não hesitava um segundo

25.1.07

No meu apeadeiro - En mi apeadero




powered by ODEO


-------------------------------------------------------------------------------------
Chove na estación do fastío terminal
e non fun quen de mercar un billete
que me saque do apeadeiro
da monotonía cotián
por medo a que non me asegures un tránsito livián
e pracenteiro á cidade do idilio permanente.
-------------------------------------------------------------------------------------
Llueve en la estación del hastío terminal
y no fui capaz de comprar un billete
que me saque del apeadero
de la monotonía cotidiana
por miedo a que no me asegures un tránsito liviano
y plancentero a la ciudad del idilio permanente.

Complementos a este poema.




powered by ODEO

Recientemente revisaba los poemas de Lendario Acibeche y me encargaba de la traducción de los mismos. Uno de ellos hablaba de una mujer a la deriva, sola, con problemas con determinadas sustancias, y todo inspirado por una imagén que vi un día. Ahora hago el camino contrario e ilustro el poema con una imagén y con una canción.
-------------------------------------------------------------------------------------

Cae la noche en la ciudad vacia,
el pálido rostro opiáceo
circula por calles manchadas por siempre,
buscando nuevos ojos
que calidezcan su abúlica existencia.

Párpados carboneros cerca
de los hermosos labios negros,
ignorados por poderosas conciencias
e insensibles amantes.

Caminar lento,
balanceando mórbidos pasos decadentes,
enterrada en la estrellada moqueta
de su reino nocturno.

Solo una mirada desesperada,
del único hombre con lagrimas
podrá desvelar la hermosa existencia
de la genuina esencia azabechada.

Fútbol y canciones




powered by ODEO


Hace tiempo me encontré con esta canción. Es interesante que un futbolista pueda llegar a inspirar temas con este. Hay alguna canción más dedicada a Maradona, por ejemplo de Andrés Calamaro.
Andrés, Andrés....un genio capaz de lo mejor y de lo peor, al igual que Maradona.
El caso es que Charlie García homenajea a Dieguito y yo lo pongo aquí para que juzgueis. Que es más grande la magia que nos dejo Maradona con su fútbol o temas como este.?????

24.1.07

Entre dos mares





powered by ODEO


Hoy me apetece recomendar una película. Con el título de "Entre dos Mares-Li" se exhibió en España, mientras que el título original era "Between the devil and the deep blue sea". La película es una maravilla, tanto por la historia, como el ambiente que recrea, a lo que ayuda la música.
Por supuesto hablamos de un drama, de esos que tanto me gustan.

Hay frases en la película que ya te indican todo:

- Cuidas de todo el mundo, incluso de mí. ¿Por qué?.
- Porque de eso trata la vida.

En la película se cuenta la historia de una extraña amistad entre un adulto, un marinero rudo, triste y solitario que está de vuelta de todo y una encantadora y alegre niña china. Nikos es el operador de radio de un barco mercante que acaba de llegar a Hong-Kong. Está cansado y desea olvidar sus problemas fumando opio. La inocencia y la esperanza regresan para él cuando conoce a Li, una niñita china que malvive en una casa flotante y que se dedica a limpiar barcos y vaciar contenedores de basura para sobrevivir. Pese a todo ella no pierde la sonrisa y las ganas de ayudar a los demas. Alguien tan pequeño e inocente logra sacar del caparazón en el que se habia encerrado el rudo marinero. Una historia lenta basada a su vez en un libro del escritor griego Niko Kavvadias en la que se habla de sentimientos, totalmente desaconsejable para quien vaya buscando acción, persecuciones o disparos.


He intentado conseguir la pelicula pero no la encuentro por ningún lado.
Es francesa del año 1995 y está dirigida por Marion Hansel y protagonizada por: Stephen Rea, Ling Chu, Adrian Brine, Maka Kotto, Mischa Aznavour

19.1.07

Aleluya Garaje Jack de nuevo.







powered by ODEO


Me acabo de enterar de que Garaje Jack siguen ahí. Pensé que se habían marchado, había escuchado que el grupo de iba a disolver. El mejor grupo de rock sureño que he escuchado, y la mejor voz de España, sin duda la de su cantante Laura Rubio.
Casi, casi digna de hacerle sombra a The Mother Station.
Además no se quedan solo en la potencia o la dulzura de la voz de Laura, sino que las guitarras son precisas, contundentes o suaves según se requiera.
Vamos que para mi es un placer que además canten en castellano, pero seguro que también es un alivio para los Black Crowes.
De cantar en inglés el mercado américano si hubiera justicia en el mundo llevaría nombre garajero.
ANIMO y a ver si los puedo ver de nuevo por Galicia. Creo que se dejarán caer pronto por Vigo. Ahí atrás pude disfrutar de dos de los mejores conciertos de mi vida.
Si quereis escuchar algo ahí os dejo el tema Cinco Rosas, también podeis saber más de ellos en su página web.


6.1.07

Mi Betanzos artístico










powered by ODEO



Hace un año, tuve la tarea de realizar unas fotos para que quedase patente la relación de Betanzos y la literatura. Por una vez pecaré de inmodestia, creo que consegui establecer más o menos esa relación a través de estas fotografías.
Es importante la belleza de lo que se mira, pero también la óptica con la que uno se enfrenta a esa belleza. Una ciudad como otras hermosa, pero capaz de sugerir lo más triste si la soledad nos acompaña. Veamos sino las fotos y escuchemos a Andres Lewin.

4.1.07

el beso











powered by ODEO


Era algo que me debía. Tenia que enfrentarme a mi, a los recuerdos y ese mar de sensaciones que fue la partida de Cuba.
Debía escribir algo reflejar lo que fue marchar y lo que es estar ahora aquí a 10.000 kms de distancia. Por suerte Zairis nos acompañó y pudo captar lo que fue el beso de despedida. Está claro que no soy tan buen modelo como los que figuran en fotos clásicas(basta ver la de al lado). Uno en Paris y el otro en La Habana. Pese a todo les veo sus semejanzas, y lo importante es que este es mi beso, mi despedida, mi aeropuerto y mi momento.