Novas que salientan as ausencias

Hoxe lembreime dunha persoa especial pese a que agora só nos vemos esporadicamente. O único bon é que estas cousas me animan a escribir e o texto que vai a continuación xordeu hoxe mesmo. Todo iso e o que xa teño dito que cada vez falte menos para o Nadal, fan que note cada vez máis a ausencia, e as ausencias.


--------------------------

Agora todo discorre costa abaixo
sen camposanto que nos exilie da choiva
onde poder esconderse de transeuntes noctámbulos
e disfrutar agachándose tralo tápiz das sombras.
Esas ás que convidábamos a entrar no auto
para axudarnos a desenvolver a nosa maxia xunguidora.
Agora ti mudaste de casa
coa certeira indúbida
de que xamais me precisarás no teu backstage diario,
porque para ti a miña alma pertence a xiras pasadas.
Como se dun vinilo descatalogado se tratase
escóndome en estantes apolillados
á espera de que algunhas mans
poidan atopar un valor a estes regos desgastados
que poboan a miña mente.

Un homenaje desde la bañera

powered by ODEO

Y ya que últimamente me ha dado por hacer homenajes. No podía dejar pasar la referencia a Ashley Judd. Su escena de la bañera junto con Ewan Mcgregor en "The eye of beholder" u "ojos que te acechan" en español, me parece la escena más erótica, sensual, romántica y evocadora que he visto en el cine.
Para ella he hecho este medley de varios poemas. Y por supuesto para ilustrarlo todo ese increible tema "I wish you love" cantado por Chrissye Hynde.

Volta ao pasado

Ahí vai outro textiño. Lembrar ás visitas que estes están rexistrados e que se permite utilizalos sempre e cando se cite a procendencia. Estes son uns versos que me suxerei fai uns anos a primeira persoa á que logrei acceder ao seu corazón. Por respeto a ela preferin retocar a foto cunha brisa pictórica, quizáis para face máis mítico estas pasaxes da fai case unha década. E todo isto non é máis que unha práctica nostálxica como diría o meu admirado Andresito Calamaro

Visito unha e outra vez cando durmes a túa casa,

ese santuario gris de cemento,

prantado nunha chaira mariñá en costa abaixo,

alí onde conservo unha imaxe de ti conxelada.

É madrugada e inicio a viaxe,

Ségueme a madrugada e volto prendido de frustacións,

tras tanta peregrinaxe baldeira

ao fin e ao cabo ti xa es o que desexas

non ao que eu me aferro.

7 ó 14 segundos importantes

A veces una canción puede dar lugar a otra creación. Ese es el caso que aquí podemos ver la canción "7 segundos" de Los Rodríguez me inspiró este poema.
Me parece muy interesante como una obra puede dar lugar a otra expresión artística. Es importante darse cuenta de la existencia de esa persona que puede cambiarlo todo en 7 ó 14 segundos, da igual el tiempo es lo de menos a su lado. Porque hay magia, una magia sustentada en miradas con las que superar esos vacíos ysilencios que a veces nos abordan en el día a día. Solo hay que encontrar esa persona y dejarse llevar por el reflejo de su mirada. Y hagamoslo antes de Navidad, (cada vez está más cerca). Así podremos superar esos abismos que tiende la soledad.



Catorce segundos de agasallos

mentres as luceciñas arrouban a túa faciana,

nunha panxoliña que lembra o acougo doce da calor do butano,

ante a ausencia da chimenea que alente esperanzas de mornas viaxes.

Que espante ausencias familiares

en datas morriñentas de luceiros prendidos,

cando os bicos saben a inicio de ano,

a prórroga de eternidade.
-----------------------------------------------------

Catorce segundos de regalos

mientras las lucecitas iluminan tu cara,

en un villancico que recuerda la tranqulidad dulce de calor del butano,

ante la ausencia de una chimenea que aliente esperanzas de cálidos viajes.

Que espante ausencias familiares

en fechas nostálgicas de luces encendidas,

cuando los besos saben a inicio de año,

a prórroga de eternidad.

Os rapeiros domingueiros

Aquí están estes dous elementos da movida betanceira. Son os dous rapeiros domingueiros, pois a instantánea está sacada un domingo. Un extraño domingo deses nos que Jorge, o de escuro, se sentía despexado. ¡E logo din que non existen os miragres!. O outro é Raúl, a ver cando se embarca no proxecto do grupo e damos a sorpresa. Con eles estiven este último sábado. Eles son os encargados de refrenar eses instintos primarios que me xorden ao ver a determinados individuos. Compañeiros de troula e de confidencias. Raúl por certo ten algún verso como encabezamento do seu msn, o cal é de agradecer.
A ver os tres temos que facer algo para que este outono teñamos algo xestionado, senón todo será gris, na época en que as néboas pareceren alugar a nosa terra.
Por certo xa me dirán si lles gusta o tema que elexin para acompañar o texto.

The masters of the universe

O sábado 23 celebrouse a cena do 25º aniversario do Santo Domingo. Varias xeracións que nos reunimos en torno a un balón de baloncesto.
Ao final dimos o mellor de nós. Eu pola miña banda non me podo queixar, perdimos por 10 a 9 fronte aos do ano 1975 e eu anotei dous puntos.
Ao final cea na parrillada Carlos de Guilidade. Xuntamonos varios magnificos do deporte da canasta. Suso, Lalo, Javi e Héctor. A verdade é que sobre todo ver a Héctor produciume unha gran alegría pois facía un boa temporada que non nos veíamos.
O meu mellor amigo da infancia alí estaba e aproveitamos para poñernos ao día de todo o que nos pasara ultimamente. Baloncesto e amistade van de man tal e como se aprecia.