8.8.07

O máscaron das dúbidas


Ela dixo que a soedade se agochaba tralos meus ollos,
como un mascarón de proa, que ausente e edulcorodamente despreocupado,
se abandoa a si mesmo arrolado polo ir e vir da noite húmida e humilde.
Porque a soidade faite infranqueable, inaccesible, pero provocadoramente visible
mentres tentas ignorar que xa non estas a quedar comigo mesmo,
e xa nen atendes as doces dúbidas que transpiran sentimentos.
Porque as cousas pasaron como pasaron...
sobrevivimos ao naufraxio,
pero pagando o prezo
porque ti sen sabelo xa es o que es.


Xosé Luis Sobbrino
*************************************************************************************

Ella dijo que la soledad se escondía tras mis ojos
como un mascarón de proa, que ausente y edulcoradamente despreocupado,
se abandona a si mismo mecido por el ir y venir de la noche húmeda y humilde.
Porque la soledad te hace infranqueable, inaccesible, pero provocadoramente visible
y ya ni atiendes las dulces dudas que transpiran sentimientos.
Porque las cosas pasaron como pasaron...
sobrevivimos al naufragio,
pero pagando el precio,
porque tú sin saberlo ya eres lo que eres.

Xosé Luis Sobrino



powered by ODEO

No hay comentarios: