Prefiro instalarme no pasado

PREFIRO INSTALARME NO PASADO

Unha amiga Mónica, díxome fai pouco que se apreciaba que eu era unha persoa que falaba do pasado con nostalxia. Así é. Non sempre pero ás veces miramos atrás e vemos que no seu momento inxustamente xuzgamos o intre que nos tocou vivir.
O paradigma a protagonista da foto, Angeles. Ahí estivo e eu aínda a buscar Anxos que me salven e aos que salvar.

O caso é que ela me aportou máis que ningunha. Ela era quen lle cantaba ao meu corazón en sesións nas que esta non podía apreciar a fortuna que tiña. Pero en fin pasou.
Din que a culpa é un invento pouco xeneroso, pero non podo pouco menos que neste caso atribuirme esta invención.

Agora tan só me quedan unhas cantas fotos, as lembranzas, esas si que non teñen prezo, e falar con ela de cando en vez de temas profesionais.
E entristecerme cando volto só a esta cidade que noxeo, a das costas arriba e abaixo, non sei porque pero parece que a mi me tocaron todas as descendentes.

En fin. Angeles, gracias pois me podo sentir orgulloso é de ter compartido eses momentos contigo.