31.5.07

Un pequeno adianto


Reproduzo o poema publicado na revista cultural A Xanela, na seu número da primavera 2007. Este vai adicado a unha persoa importante que coprotagoniza a miña vida.

O TEMPO EMBEBIDO DE SALITRE


A Raisa



¿Non sentes a necesidade de apreixar o meu corpo ferido de sal?,

o outono despídese da praia e aínda non asimilaches a noite descalza,

os paseos costa abaixo, pendurados do tempo,

esfarelando os bicos, contándoos para non esquecer ningún.

Apreixa mentres poidas o ron nesa copa medio baleira,

o amor nesta cunca rebordante,

novembro que nos escapa líquido entre as mans.


X.L. Sobrino-----------------------------------------------------------------------
EL TIEMPO EMPAPADO DE SALITRE


A Raisa

¿No sientes la necesidad de apresar mi cuerpo herido de sal?

el otoño se despide de la playa y aún no asimilaste la noche descalza,

los paseos cuesta abajo, colgados del tiempo,

deshaciendo los besos, contándolos para no olvidar ninguno.

Apresa mientras puedas el ron en esa copa medio vacía,

el amor en esta taza rebosante,

noviembre que nos escapa líquido entre las manos.

X.L Sobrino





powered by ODEO

2 comentarios:

Lillu dijo...

Muy bonito. No soy demasiado fan de la poesía, pero en ésta se intuye un gran sentimiento y transmite muchas cosas.

Que todo vaya bien :)

un beso

De los cuentos de azabache dijo...

Muchas gracias. Me alegro que sea capaz de transmitir algo.

Un besiño